De beste verkiezingscampagne is gewoon je werk goed doen
Het is weer campagnetijd. Een bijzondere periode waarin onze helden van de politiek zich een aantal weken gedragen als normale burgers, om zich vervolgens weer snel te verschuilen voor scheldende menigtes met hooivorken, pek en veren. Behalve Rob Jetten, die had de memo met schuilplaatsen niet ontvangen.
De coronacrisis injecteerde dit jaar wel een vrij serieuze ondertoon in de campagnetijd, waardoor alle campagnes qua entertainment een stuk minder enerverend en gewaagd zijn dan enkele jaren terug. Begrijpelijk, want er ging een boel mis de afgelopen periode. Maar het blijft jammer. Alleen al omdat we dit jaar niet kunnen genieten van de clowneske capriolen van Nederlands meest verwelkte bloem, Jan Roos. We doen het er maar mee.
Zo laat mevrouw Kaag zien dat je als hardwerkende moeder van vier prima een partij kunt leiden, voert onze weglachpremier goede gesprekken met agenten en boa’s, stookt Wilders ergens in het Zuiden een racistische menigte op en tovert Jesse ‘de Verlosser’ Klaver wederom een nieuw familielid uit de hoge hoed.
“Meneer Klaver, u gaf het juiste antwoord dus u mag grabbelen.”
“Groééén, groééén.”
“Meneer Klaver, uw vergeten familielid voor deze campagne is een… ARTS.”
Gejuich klinkt.
“Stel dat het een boer was”, mompelt Jesse richting Lucille. “Dan was ik mooi even de lul geweest.”
Hoe toevallig, ze is arts. Reden genoeg om even een belletje te doen. Nooit gedacht dat politieke campagnes in Nederland meer families zouden herenigen dan kerstfilms met een Hollywood-cast.
Door naar de meest notoire gladjakker van de klas, Thierry. Die weet me wederom te verbazen met zijn streken. Want waar alle politici zich in deze tijd in the picture spelen door zich voor te doen als normale burger, weet Thierry het gewoon weer voor elkaar te boksen om zich als nog een grotere eikel te profileren.
Puur voor de memes had ik hem er graag bij gehouden. Het is alleen jammer dat hij zo vrouwonvriendelijk, racistisch en overdreven nationalistisch is.
De uil van Minerva spreidde misschien zijn vleugels bij het vallen van de avond, maar de nacht is nu voorbij. Een nieuwe dag breekt aan, en het liefst eentje zonder Thierry ‘Lavendel’ Baudet.
Enfin, campagnetijd.
Waar ik mij het meest over verbaas, is dat het voor politici zó hard nodig is om vlak voor de verkiezingen zieltjes te winnen. Je zou toch zeggen dat ze daar vier jaar lang de tijd voor hadden.
Ik begrijp dat ze voor de verkiezingen hun standpunten nogmaals willen vertellen. En ik begrijp dat ze voor het openen van de stemlokalen top-of-mind willen zijn. Want laten we wel wezen: het is voor veel Nederlanders al lastig om zich te herinneren wat ze gisteren aten. Laat staan dat ze zich kunnen herinneren wat de standpunten van een politieke partij zijn.
Maar dat is niet het probleem. Alle Nederlanders, dus ook de intellectueel minder bedeelde, onthouden standpunten wel als politici ze maar lang genoeg nastreven en ervoor blijven vechten. Maar dat gebeurt niet.
Dat standpunten zo nu en dan veranderen, daar kan ik inkomen. Maar soms lijkt het alsof partijen vlak voor de verkiezingen wat propagerende standpunten verzinnen, daarmee zieltjes winnen door ze tijdens hun verkiezingscampagne te verkondigen, om na de verkiezingen weer een totaal ander standpunt in te nemen. Door die continu veranderende standpunten moeten politici opnieuw en opnieuw en opnieuw campagne voeren.
Kijk, als een politicus in februari belooft iets op een bepaalde manier te gaan doen en daarmee stemmen wint, maar in augustus al niet meer onbeveiligd de deur uit kan omdat zijn stemmers hem willen scalperen, dan gaat er wat mis. Denk ik.
Win daarom geen stemmen door dingen te roepen die je toch niet waarmaakt. Win stemmen door vier jaar lang te vechten voor de beloftes die je tijdens je verkiezingscampagne doet.
Zo hoef je vier jaar later niet weer campagne te voeren en kun je vanaf de bank kijken hoe alle andere politici zich voor lul zetten op plekken waar ze anders nooit komen.
De beste verkiezingscampagne is en blijft gewoon je werk goed doen.
